นับหนึ่งถึงหัวใจคุณ

สิ่งที่สำคัญที่ของมนุษย์ทุกคนคืออะไร นี่เป็นคำถามที่ทุกคนต้องเคยถูกถามหรืออาจจะเคยถามตัวเองมาแล้ว

แล้วคำตอบล่ะ? ก็ความสุขไง ใครบ้างล่ะที่เกิดมาแล้วไม่อยากมีความสุข คงไม่มีหรอก แต่ความสุขของคนเราน่ะต่างกัน แบ่งตามชนชั้น การใช้ชีวิตของแต่ละคน ซึ่งผู้คนกว่าร้อยละ 80 มองความสุขขึ้นอยู่กับสิ่งนอกกาย เงินทองไงล่ะ เคยมีคนบอกว่าถ้าเรามีเงินเยอะๆเราก็จะสบาย พอเราสบายเราก็มีความสุขไง แต่ในความเป็นจริงนั้นการที่ร่ำรวยเงินทอง มีเกียรติยศมากมายก็ใช่ว่าจะมีความสุขมากเสียเมื่อไหร่ เพราะมันเป็นเหมือนแสงที่ส่องสว่างจนทุกคนคอยจับจ้อง ไม่ว่าจะทำอะไรก็เหมือนมีปรสิตติดอยู่ตามตัว แต่สำหรับ หอมระริน เรื่องเงินทองล้วนเป็นของนอกกาย ก่อนตายต้องหาไว้เยอะๆ เพราะเธอน่ะคือหนึ่งในร้อยละ 80 ไม่ใช่อีกร้อยละ 20 นั่นจ้า

ติณ วัชรอมรกุล

วาศิกา ภัทรานันท์

หอมระริน ชื่นฤดี

"กาแฟค่ะคุณติณ"

"วางไว้ แล้วออกไปได้"

เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมา ยัยป้าหัวฟูนี่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม พร้อมกับรอยยิ้มแปลกๆนั่น

"คุณมีอะไรจะพูดกับผม ทำไมยังไม่ออกไป"

เอาวะ เก็บเอาไว้มันก็อึดอัด พูดออกไปให้มันชัดเจนไปเลย เป็นไงเป็นกัน วันนี้เธอจะบอกเขาเสียที ความรู้สึกที่ต้องเก็บมานาน

"คุณติณคะ คือดิฉัน อยากจะบอกว่า เมื่อสามวันก่อนที่คุณให้พี่นุตาสั่งดอไม้ให้คุณวาศิกาน่ะค่ะ คือ  "

"คืออะไร"

"คือดิฉันเป็นคนไปสั่งดอกไม้แทนพี่นุตาน่ะค่ะ"

"แล้วยังไง คุณต้องการจะสื่ออะไรกันแน่"

เสียงเจ้านายหนุ่มเริ่มสะบัดเพราะรำคาญอาการอ้ำอึ้งของเธอเต็มทีแล้ว จะพูดอะไรก็ไม่พูดมาให้ชัดเจนสักที

หอมระรินสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะพูดออกไปอย่างรวดเร็วและชัดเจนจนคนฟังถึงกับนิ่งสนิท

"ดิฉันขอเบิกค่าดอกไม้ที่จ่ายไปก่อนเป็นเงิน 3,226 บาทด้วยค่ะ ส่วนบิลและรายละเอียดอยู่ในเมล์พี่นุตาแล้วค่ะ"

"..........."